21 Aralık 2009 Pazartesi

Sokak Sanatları Atölyesi

Bunu neden mi yapıyorum.Neden mi yazıyorum.İlk uyarı;veda değil tabi ki çünkü hiç ayrılamadım sizden,ayrılamak da istemiyorum.Belki ‘özlediğinden yapıyor‘ diyebilirsiniz ya da söyleyemediklerim ya da içimde kalanlar.Bilmiyorum.Sanıyorum ben gerçekten çok özledim.Şimdi ise bütün hikayemin en başından başlamak istiyorum.Sizinle değişen noktamdan…

Yenilgilerin ve yaraların üzerine tanıştım sizinle..düşmüş ve yola devam edemezken hayata tutulma noktam oldu sokak sanatları..ya da dönüm noktam!!!!!!!!!!İnancın kaybolması nasıl bir şeydir bilinir mi ki ya da bilinse de anlatılabilir mi?Kopma noktası diyebilirim ben ona.Her şeyden uzaklaşmak istercesine sadece gitme fikrini içerir düşüncelerin.Başka planlar yapmazsın.Yapamazsın çünkü ümitsizleşirsin,yoktur inancın,her şeyin güzel olacağına dair…Hep ‘son’ u düşünmeye başlarsın.

Bu yüzdendir ki uzun süre sessiz kaldım,anlatamadım.Aranızdaydım ama uzaktaydım.Kabiliyetim var mıydı onu bile bilmiyordum.Yeteneksizdim belki de ama sadece aranızdaydım ve çok şey kattı bana bunu biliyorum.Sessizdim yine de ve pandomimle bu denli yakınlaşmam belki ondandı çünkü sadece ifadeler yeterdi kendimi anlatmaya..Zordu konuşmak ..

Çünkü öle bir şeydi ki neyi ne kadar anlatsam bile karşımdaki istediğini anlayacaktı,biliyordum artık!!!!!!üstelik bunu hayatımdaki kötü deneyimlerimi kazanarak yeni yeni öğreniyordum.Bununla birlikte benim için en önemlisi,sokak sanatları atölyesiyle birlikte daha da güçlü olmayı öğrendim.Herkesin karşısında dimdik durabilmeyi ..

Artık var olabiliyordum.Hayallerim oldu sonrasında…Hayal kurmayı bile unutmuşken artık hedefler koymuştum kendime.Yeniden doğmuş gibiydim kısaca.Yaşanın tadına vararak yeniden devam ederken yine,yeniden çok şey öğrendim sizden…Mesela doğaçlama yaşamayı öğrendim..Zamanın önemli olduğunu,herkesin bir yerde hata yapabileceğini ama asıl önemli olanın hatalarla dibe batmadan çıkabilmek olduğunu… oyunlarımızdaki gibi..

İçimden sadece özledim demek geçerken aslında koca bir teşekkür borcum var.En başta sizi tanıyabilme fırsatım olduğu için şanslıydım ama sonrası..Beni aranıza aldığınız için, ‘biz’ olabildiğimiz için,gerçekten atölye değil de aile duygusunu yaşattığınız için ve şu an aklıma gelmeyen bir çok şey için…Sonsuz teşekkürlerle dolu içim.
Dediğim gibi bu bir veda değil.Asla.Ancak ben günlerimin çoğunlukla geçirdiğim gibi değil ben sokağımı,sokak sanatları atölyesiyle özledim.Gerçekten sokakta olmayı özledim.Başkaydı çünkü..inanıyorum ki sahnede olsaydım bile aynı zevki vermezdi bu sanat bana ya da aynı hazzı alamazdım.Aynı şeyleri veremezdi bana o duygular…

Maskeli balonun oldugu gün karşılaştım sizinle ve daha iyi anladım.Aranızda olmayı özlemişim.Canım acıdı,içim burkuldu birden.Bakın anlatamadım.En iyisi makyajımı yapın,kolluğumu eldivenimi verin,bırakın beni sokaklara..Ben kendimi öyle anlatayım.

Seviyorum seni sokak sanatları atölyesi…
Bırakma beni...